ဆုတောင်း၊

ဗမာလူမျိုးတွေသာ မကပါ။ လူသားအများစုက ဆုတောင်းလေ့ရှိကြတာပါဘဲ။ မိမိ ဖြစ်ချင်တဲ့ဆန္ဒကို လုပ်ပေး ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မယ် ထင့်တဲ့သူစီ တိုင်တည်ဆုတောင်းလေ့ရှိတာ လူသားအများစု လုပ်လေ့ရှိကြမှာပါ။ ဘုရားတွေ နတ်တွေကအစ ကွယ်လွန်ပြီဖြစ်တဲ့ မိဘဆွေမျိုး အကြီးအကဲ အားကိုးသူတွေကို တိုင်တည်ဆုတောင်းလေ့ ရှိတာ ဟိုးရှေးကတည်းက လုပ်ခဲ့ကြမှာပါ။

.

ဒီခေတ်တော့ ပြောလာကြတယ်။ ဆုတောင်းနေယုံနဲ့ ပြည့်နိုင်မှာလား၊ ဒါဆို ဘာမှမလုပ်ဘဲ ထိုင်ပြီး ဆုဘဲတောင်းနေမှာပေါ့လို့ ပြောလာကြတယ်။ မှန်ပါတယ်။ ဘာမှမလုပ်ဘဲ ဆုတောင်းနေမယ့်အစား တခုခုလုပ်ပြပြီး ဆုတောင်းတာက ပိုအဓိပ္ပယ်ရှိမှာပါ။

.

စဥ်းစားကြည့်တာပါ။ ပိုက်ဆံတောင်းသူတယောက်က ငါ့ကို ပိုက်ဆံပေးပါလို့ တောင်းတာနဲ့ တခုခုလုပ်ပြပြီးတောင်းတာ ဘယ်ဟာက ပိုရနိုင်မလဲ။ အနည်းဆုံး သီချင်းဆိုတောင်းရင် လူပိုသတိထားမိမယ်၊ လူကြိုက်များနေတဲ့ သီချင်းကိုဆိုပြမယ်၊ ဆိုပြတဲ့သီချင်းကို ကြိုက်တဲ့သူရှိရင် ပိုက်ဆံရနိုင်တယ်။ ပိုက်ဆံများများရှိသူ စေတနာရှိသူနဲ့ကြုံရင် များများရနိုင်မှာပေါ့။ ဆိုပြတဲ့ သီချင်းကို ကြိုက်သူမကြုံလို့ မရတဲ့အချိန်မျိုး ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် ပိုက်ဆံလိုချင်ရင်တော့ ဆက်ဆိုနေရမှာပါ။

.

ဒီသဘောပါဘဲ။ ဆုတောင်းပြီဆို ဘာမှ မလုပ်ဘဲ ဆုတောင်းနေမယ့်အစား တခုခုလုပ်ပြပြီး တောင်းတာက ပြည့်ဖို့ ပိုနီးစပ်မယ်ထင်တယ်။ ဘုရားကို ကန်တော့ပြီး ဆုတောင်းတာကအစ ပရိတ်ရွတ်မယ်၊ ဂါထာတခုခုရွတ်မယ်၊ ကောင်းမှုတခုခုလုပ်မယ်၊ သစ္စာဆိုမယ် စသဖြင့် လုပ်ပြီးမှ ဆုတောင်းရင် လုပ်တဲ့အပြုအမူကို သဘောကျတဲ့ မမြင်နိုင်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေက သူတို့ဖြည့်ပေးနိုင်တဲ့ ဆုတောင်းဆို ဖြည့်ပေးနိုင်မယ်လို့ ထင်မိတယ်။

.

ဘယ်သူတွေ ဘယ်လိုပြောနေကြစေ၊ လူသားတွေကတော့ ဆုတောင်းနေမှာပါဘဲ။ ဒီအတိုင်း အလွတ်ဆုတောင်းနေမယ့်အစား တခုခုလုပ်ပြီး ဆုတောင်းကြည့်ကြပါ။ အနိမ့်ဆုံးအနေနဲ့ သစ္စာဆိုပြီးပေါ့။ စမ်းကြည့်ကြရအောင်။

ထမင်းပေါင်း၊

 ကျနော်က အပြင်မှာ ဝယ်စားရလျှင် မြန်မာထမင်းဟင်း ဝယ်စားလေ့မရှိ။ အများဆုံး ဝယ်စားဖြစ်တာ ကြေးအိုး။ ပြီးနောက် ထမင်းပေါင်း။ ပြီးနောက်မှ ထမင်းကျော် ခေါက်ဆွဲကျော်။

.

ထမင်းပေါင်းဆိုလို့ သုံးမျိုးစားဘူးသည်။ ပထမဆုံး စားဖြစ်တာက မန္တလေးထမင်းပေါင်း။ ကျောင်းသားဘဝ မန္တလေးရောက်တုန်း ဗိုလ်ချုပ်လမ်းမှာထင်သည်။ လိုက်ကြွေးလို့ စ စားဘူးသည်။ အရည်သောက်ဟင်းချိုပန်းကန်လို ေဇာက်နက်နက်ပန်းကန်မှာ တကယ်ပေါင်းထားဟန်ရှိသည်။ ဆီများလည်း ရွှဲလို့။ ဝက်သုံးထပ်သားပြား၊ ဝက်အသည်း၊ ဝက်အူချောင်းနဲ့ မြေပဲဆံများပါတာ မှတ်မိသည်။ ထမင်းနဲ့ အသားတွေကို တလွှာစီထပ်ကာ ပေါင်းထားဟန်ရှိသည်။ အခုခေတ် ပေါက်စီပေါင်းထားသည့် ဖိုလိုထဲမှ ထုတ်ပေးလေ့ရှိသည်။ ပြီးရင် မျက်စောင်းထိုးမှ အညာဖွာလူဒါသွားစား၊ အဲဒီတုံးကတော့ ဇိမ်ဘဲ။ နှစ်ခါသုံးခါဘဲ စားဘူးမည်။ ၈၈နောက်ပိုင်း မစားဖြစ်တော့။ 

.

နောက်ထပ်စားဘူးတာက ရန်ကုန်ထမင်းပေါင်း။ ရုံးထမင်းပေါင်းလည်း ခေါ်လို့ရမည်။ ရန်ကုန်မြို့ထဲရုံးတွေပတ်လည်မှာဘဲ ရောင်းလေ့ရှိသည်။ ဝက်ခေါက်ကင် အသားကင် ကော်ရည်နဲ့ချက်ထါးတဲ့ ဂေါ်ဖီရွက်တို့ကို ထမင်းပေါ်ဆန်းပေး ပုံပေးလိုက်တာ။ စစားကာစ ၁၉၈၆-၇ လောက်က ဒါဘဲပါသည်။ ေဈးကလည်း သုံးကျပ်လား။ လိုက်ပွဲပါ တခါတည်းယူလာခိုင်းလိုက်သည်။ သူတို့ဆိုင်မှာ ရောင်းသော ဝက်နဲ့ပတ်သက်တဲ့အသုတ်တွေနဲ့ ဝက်ခြေထောက်ဟင်းချို ဝယ်မစားနိုင်။ အလကားရသည့် ဆာဒါးဟင်းချိုနဲ့ ကြိတ်ပေရော့။ ဒီဘက်ခေတ် ဆိုင်တွေတိုးချဲ့လာသော်လည်း ဒီဆိုင်မျိုး သိတ်မတွေ့။ စမ်းချောင်းမြေနီကုန်းနဲ့ တောင်ဥက္ကလာဘက်မှာလား၊ ဒါဘဲတွေ့ဘူးသည်။ သိတ်မစားဖြစ်တော့၊ နောက်ဆုံး မြန်မာ့လေကြောင်းရုံးဘေးက လမ်းမှာရှိသည့် ဟိုးအရင်ကစားနေကျဆိုင်မှာ စားတာ တပွဲ တထောင့်ငါးရာကျပ်။ အခုအထိ ခုံနေရာရဖို့ လုနေရတုံး။

.

ခုနောက်ပိုင်းမှာ အများဆုံးစားဖြစ်တာက တရုပ်ထမင်းပေါင်းလို့ ခေါ်ရမည်ထင်သည်။ တရုပ်စားသောက်ဆိုင်တွေမှာ လွယ်လွယ်ကူကူ မှာလို့ရသည်။ ဒီခေတ်တော့ လဘက်ရည်ဆိုင်ကြီးတွေမှာပါ ရနေပါပြီ။ ထမင်းပေါ်တွင် ကော်ရည်နဲ့ကျော်ထားသော အစိမ်းကျော်ပုံပေးလိုက်တာမျိုး။ အသီးအရွက်စုံသလို အသားအသည်း အူအထိပါတတ်သည်။ နောက်ပိုင်း အသားလုံး ငါးဆုတ်လုံး ငုံးဥပါ ပါတတ်သည်။ ပူပူနွေးနွေးစားရတဲ့အပြင် အရည်စိုစိုလေးပါ စားရလို့ အကြိုက်တွေ့သည်။ ဒီပွဲကလည်း စစားဘူးတုံးက လေးငါးကျပ်က စခဲ့တာ တနေ့ကစားတော့ တပွဲသုံးထောင်။ ဆာဒါးဟင်းရည်နဲ့ ကြက်သွန်ချဥ်လေးနဲ့ဆို တနပ်တော့ပြီးသည်။

.

အခြား ကျနော် မစားဘူးသော ထမင်းပေါင်းပုံစံတွေလည်း ရှိပါလိမ့်မည်။ အထူးသဖြင့် နယ်ဒေသအလိုက် ရှိနိုင်ပါသေးသည်။